تا همیشه بهار

پرنده گفت:من اگر اواز نخوانم هیچ کس صدای پای تو را نمی شنود.

شکوفه گفت:من اگر مشتم را باز نکنم هیچ کس بوی پیراهن تو را

حس نمی کند .باد گفت :من اگر به همه جا سر نزنم خبر امدنت به

هیچ کس نمی رسد.ماهی های قرمز گفتند: ما اگر به خیابان نیاییم

هیچ کس یاد تو نمی افتد .دانه های گندم گفتند: ما اگر ارام ارام سبز

نشویم و قد نکشیم هیچ کس منتظر تو نمی ماند .

 بهار چیزی نگفت

تنها لبخند زد و ترانه های تازه ای توی نوک پرنده گذاشت. مشت

شکوفه را به نرمی باز کرد.نشانی چند کوچه باغ را روی دست باد

نوشت. اب تنگ ماهی ها ی قرمز را عوض کرد .و هر روز دانه های

کوچک گندم را بوسید.